Reis Parijs : Woensdag PSG

Het was, als ik het me goed herinner, woensdag toen ik naar het PSG ( Paris Saint Germain ) stadion ging ( voor die gene die niks van voetbal af weten : PSG is de beste club van Frankrijk, is ook niet heel moeilijk, en speelt in de Champions League ). Toen ik opstond van de keiharde bank scheen een waterige zonnetje door het raam van de flat. Na het ontbijt, waarbij de Franse mevrouw om de minuut "It's oké?" zei, gingen we opgepropt in haar autootje naar het meetingpoint waar de bus op ons zat te wachten. Toen we na een uur eindelijk in Parijs aankwamen verraste onze leraren ons, natuurlijk met een glimlach, met een speurtocht door Parijs. " Je kán het in anderhalf uur doen'' werd gezegd. Ja, als je Usain Bolt bent. Maar gelukkig kwam bijna iedereen wel op tijd, want ze hadden ons "vrije tijd" gegeven.

Toen gingen we (lopend) naar Montmarte, waar we ons opsplitste. Één groep ging Montmarte bezoeken, in de stroomde regen, en de andere ging naar het PSG stadion. Hup, de bus in en kijk uit voor zakkenrollers en mensen die proberen een touwtje om je pols heen te doen en dan geld vragen om het er weer af te halen.

Na een lang half uur rijden kwamen we aan bij het PSG Stadion. Mijn eerste indruk was dat het meer beton dan stadion was. Het ontwerp is mooi, maar de realiteit is toch anders. Dus we waren allemaal klaar om het stadion in te gaan komt ons ter oren dat we te vroeg zijn en dat we nog een half uur in de bus moeten wachten. Dat werd dus een beetje "hangen en mensen irriteren, omdat je niks anders te doen hebt" halfuurtje. Eindelijk, we mochten het stadion in. Ik verwachte een grote ingang met bewakers, zodat je echt niet zomaar naar binnen kan lopen, maar geen van dat alles. Een klein ingangetje, waar maar één bewaker stond. Er was dan wel een doorweekte rode loper, maar dat was het. Twee kleine roltrappen liepen naar boven, waar later zou blijken de prijzenkamer lag (hij was nogal klein). Ik had verwacht dat je wel wat meer moeite hoefte te doen om in een prijzenkamer te komen. Een idioot zou zo naar boven kunnen lopen en alles met een honkbal knuppel kapot slaan. Daar kwam onze gids aan. In de Arena had je mannen in pak die je de wegwezen en hadden een naamplaatje op hun borst gespeld. Onze gids kwam aan lopen in zijn vrijetijdskleding, een spijkerbroek en een leren jas, alsof hij van plan was om zo langs ons te lopen en naar huis te gaan. De gids had ook wallen van hier tot Tokyo en had zich vandaag niet geschoren. Hij vertelde ons over de geschiedenis van PSG op zó'n monotone stem, waaraan geen enkele leraar die die ochtend geen koffie had gehad aan kon tippen. Na enkel zin zei hij dat wij gerust vragen konden stellen aan hem, maar ik zou de arme man niet durven lastig te vallen.

We gingen de kleedkamers bekijken. De kleedkamers.... De kleedkamers waren te vergelijken met de kwaliteit van een gemiddelde amateurclub. De stenen in de douches waren slordig ingelegd en de douchekoppen leken uit het jaar 1965. Het stonk er ook nog naar het riool, wat het geheel compleet maakte.

Daarna gingen we het veld op. Nou ja, niet het veld, meer het gebied voor de duck outs. Het stadion was niet heel groot er konden maar een paar duizend man in. Wat me het meest opviel waren de stoeltjes waar de supporters op zaten. Ze waren rond en plat wat zeker niet lekker zit. De stoeltjes van de V.I.P mensjes waren precies hetzelfde behalve dan dat ze er kussentjes op hadden gelegd. In de Amsterdam Arena krijg je vloerverwarming, stoelen waarin je in wegzakt en nog veel meer voordelen. Hier kreeg je alleen een hard stoeltje met een dun kussentje.

We liepen dus een beetje rond bij de duck outs. Een jongen, die ik al ken vanaf de eerste en zijn naam niet ga noemen, verveelde zich. Hij liep een beetje te lanter fanten. Op één of andere manier kwam hij op de gedachte om aan de duck outs te gaan zitten. Wat bleek, als je tegen de duck outs aan duwt bewegen ze. Ze waren niet goed vast gemaakt en dat vind ik nogal slordig voor een miljoenenclub.

De gids keek ernaar met een beteuterd gezicht. Na een lange dag hard werken moet je ook nog een verveelde puber uit Nederland boos aankijken. Dat kon de gids niet hebben, dus keek hij maar weg.

Einde tour. De gids leidde ons met een glimlach, een gemeende glimlach, de uitgang. Wij zouden wel zijn laatste groep zijn. Ik ging ook met een glimlach naar buiten, voor ongeveer  hetzelfde: ik was blij dat ik daar weg was.